Afgelopen week kwam mijn zoon regelmatig bij me staan om me een knuffel te geven en te zeggen dat hij van me houdt. Eerst gaat er dan zo’n vertedering door me heen en een grote glimlach natuurlijk, maar toen hij het die week voor de tweede en derde keer deed dacht ik: ‘doe ik iets verkeerd? Waarom zegt hij dit ineens zo vaak, voelt hij zich wel geliefd door mij, geef ik hem wel genoeg aandacht? Zegt hij dat omdat ik het misschien te weinig zeg?’
Ik kreeg een compliment, maar in plaats van hem volledig te ontvangen en er van te genieten werd ik er onzeker van en begon het van binnen te knagen. Hoe werkt dat toch in mijn hersenpan?!
Ik ging op onderzoek uit:
Onderzoeker Julian zegt hierover het volgende: “Complimenten accepteren betekent niet dat je arrogant of toegeeflijk bent. Het is gewoon gezond voor jezelf en de relatie met de gever.”
Maar uit onderzoek blijkt dat de meeste mensen een compliment maar moeilijk kunnen accepteren, wat doen we dan wel?
• Een compliment teruggeven (jij hebt ook erg leuke kleren aan vandaag)
• Het compliment afzwakken (oh…in de uitverkoop gekocht)
• Ineen duiken, blozen, naar de grond kijken (de gever voelt zich daardoor ook ongemakkelijk, je brengt elkaar als ware in verlegenheid)
Mmm… ik was druk met complimenten teruggeven om mezelf er van te verzekeren dat hij zeker weet dat ik ook van hem houd… Hij gaf mij een dikke duim, en die dikke duim mag ik mezelf ook geven, zonder blikken of blozen 😊 Zeg gewoon ‘BEDANKT’ dat is genoeg!
0
0