Tandje lager
Ik zit onderhand in de derde week na de bevalling van onze prachtige dochter. Hoe gelukkig, trots en verliefd ik ook op haar ben, ik zie ook dat het onder mijn ogen steeds iets zwarter begint te kleuren. Die gebroken nachten hakken er na een tijdje wel in! Ik wil graag weer van alles doen, maar m’n energiepijl laat dat tot mijn frustratie nog niet toe. Manlief de hele dag aan het werk en bij thuiskomst ben ik niet verder gekomen dan het uitruimen van de vaatwasser omdat de kleine dame vandaag dichtbij mij wou zijn in de draagdoek.
Op die momenten voel ik me absoluut niet goedgenoeg… Gek eigenlijk…waarom is het zo moeilijk een tandje lager te leven als je energie even minder is? Waarom hetzelfde verlangen ongeacht je omstandigheden? Je schuldig voelen omdat je even minder doet of kunt? Ik hoor deze struggels vaak onder vrouwen en ben er nu zelf middenin beland!
Ik ben zo blij met liefdevolle mensen om me heen die me aanmoedigen mild te zijn voor mezelf. Wat een uitdaging blijft dat toch! Ik ben goed genoeg ongeacht de kringen onder mijn ogen, een niet op orde huis en het drie keer zo lang doen over het bereiden van een maaltijd dan normaal. Ach ja… wat is normaal?
Wat je omstandigheden ook zijn, of jij je sterk voelt of kwetsbaar, energiek of juist niet; ik wens je mildheid toe voor jezelf en liefdevolle mensen die je daar op blijven wijzen.
